Toen we gisteren Sivirkorn gingen afleggen vroeg Yves (Belgische vrijwillige Arts) mij, of ik de handeling wilde doen van het met watten vullen van de lichaamsopeningen, maar dat kon ik toch niet, misschien als we wat verder zijn. Ik vind het heel moeilijk om bij de overledene de mond met de watten te vullen, ik krijg daarbij het beeld van stikken. Het vullen met watten van de andere lichaamsopeningen dat vind ik niet eng.
Yves heeft mij gevraagd om op een andere afdeling (waar wat minder zieke patiënten liggen) een blinde jonge man (Anèk) te begeleiden. Om op die afdeling te kunnen blijven moet hij wat zelfstandiger zijn, er is daar minder verpleegkundige hulp. Hij kan niet in het hospice gedeelte worden opgenomen, want dan krijgt hij bijna zeker tbc (te weinig weerstand). Ik ben hem nu aan het leren om alleen naar het toilet te gaan en zichzelf te douchen. Trappenlopen om zijn beenspieren te versterken.
Met een wandelstok leer ik hem om de weg te vinden op de afdeling, en ik ben nu bezig met hem de weg buiten te vinden, naar het winkeltje op het terrein. Het is fijn om de vorderingen te zien groeien, ik vind het heel leuk om te doen! Als beloning krijg hij dan een massage!
Vandaag is daar nog een taak bijgekomen, een vrouw met een heel zwak hart, ze ligt aan een infuus, maar toch moet ze een paar keer per dag haar bed uit om wat beweging te krijgen. We maken dan gearmd een heel langzaam ommetje, ik het infuus omhooghoudend, zij met een stralende lach!
Het is tien voor half vijf als ik door een paar patiënten geroepen wordt. De jongen in bed 11 heeft een zware aanval van epilepsie gekregen, ik ren er naar toe. Hevig schuddend ligt hij op zijn bed, het schuim op de mond. Ook een zuster komt aanlopen en haalt snel een injectie. Doch, na zo'n kleine tien minuten, geen verandering. Zijn ogen draaien akelig weg. Ook een tweede injectie en een derde maakt geen verbetering. Inmiddels is meer dan een half uur verstreken, hoe houdt hij dit nog langer vol? Zijn vingertoppen worden wit, snel aan het zuurstof, dan nog een injectie in de ader van zijn arm, dat werkt na enige minuten, inmiddels is meer dan drie kwartier verstreken, het schudden wordt minder, gelukkig. Maar komt hij er bovenop? Hoe groot is schade aan zijn hersenen?
... Met je brede lach, met je stralende ogen, kijk je me aan, en maak je ook mij blij... Zeg je meer dan met duizend woorden... Ben jij het die geeft, en ik die mag nemen...
Met warme groet,
Huub.